Het is dringend tijd om mezelf weer eens wat relativeringszin aan te praten. De laatste tijd ging weeral eens alles om mezelf. Het centrale in al mijn denken was Ik, Ik en nog eens Ik.
Het waren natuurlijk geen gemakkelijke maanden. Het breken met de vent waarmee ik mooie toekomstdromen aan het maken was. De vermoeidheid van het constante reizen dat er een beetje hard doorkwam. Het wachten op resultaten van testen. Het krijgen van testresultaten. Het nemen van levensnoodzakelijke beslissingen. Honderden gedachten en emoties die door mijn lijf raasden.
Het komt erop neer dat ik me de laatste paar maanden als een trut heb gedragen. Iets waar ik me werkelijk om schaam. En iets waarvan ik genoeg heb.
Ik wil me terug in het groter geheel verdinken. Me niet meer met dat verdomde egocentrisme bezig houden.
Ik wil terug voor het groter idee gaan. Me verdrinken in idealisme en naïviteit.
Puha
